Η γνώμη ενός tanguero: "Το να χορεύεις tango ειναι δύσκολη υπόθεση"

Το Tango συνεχώς ανανεώνεται, και ως πολιτιστικό φαινόμενο γίνεται μέρος πολλών αναλύσεων και απόψεων. Ένας νεαρός τανγκέρο που και ‘μιλονγκάρει’ και αναλύει μας δίνει τη δική του οπτική για αυτό το φαινόμενο.

Πρώτα απ’ όλα θέλω να διευκρινήσω ότι θα αναφερθώ στο "tango milonguero" που ταυτίζεται με την κλειστή αγκαλιά και χορεύεται χαιδεύοντας το πάτωμα, και όχι στον ‘’tango escenario’’ που δημιουργήθηκε με σκοπό να παρουσιαστεί πάνω στη σκηνή. Οπότε κάθε φορά που θα αναφέρω την λέξη τάνγκο θα κάνω αναφορά, ως εκ τούτου, στο τανγκό milonguero. Ας συνεχίσουμε λοιπόν.

Πολλές φορές έχω συζητήσει με τους μαθητές μου αλλά και ανθρώπους που ενδιαφέρονται γενικά για το tango αν το να το χορεύεις είναι δύσκολο ή όχι και τους απαντάω για άλλη μία φορά ότι ναι, το tango είναι δύσκολη υπόθεση.

Αν θέλετε κάτι εύκολο να αναζητήσετε έναν χορό που δεν περιλαμβάνει μια τόσο βαθιά πνευματική ανάπτυξη (αν υπάρχει δηλ. τέτοιος χορός). Το δύσκολο μέρος του τάνγκο δεν είναι είναι στις σωματικές κινήσεις, αλλά στις πνευματικές.

Το ανθρώπινο σώμα έχει σχεδιαστεί για όλες τις κινήσεις του τάνγκο. Μήπως δεν γνωρίζουμε όλοι να κάνουμε βήματα μπροστά, πίσω, δεξιά , αριστερά, σε ευθεία, διαγώνια, σε ημικύκλια, κλπ;

Η πρώτη δυσκολία είναι ότι το τάνγκο είναι ένας χορός που συνδέεται με τον άλλο/η. Επιμένω, το δύσκολο δεν έχει να κάνει καθόλου με τις σωματικές ικανότητες. Ποιος δεν ξέρει να κάνει μια αγκαλιά καθαρά μηχανικά? Απλά χρησιμοποιεί τα χέρια του.

Εάν αυτό δε συνεπάγεται να βάλουμε στο παιχνίδι και άλλους παράγοντες, το να αγκαλιάστούμε θα ήταν μια απλή δράση. Για παράδειγμα, προτείνω να αγκαλιάσετε αυτήν τη στιγμή ένα οποιοδήποτε πρόσωπο που έχετε κοντά σας άγνωστο ή όχι. Προτείνω να αγκαλιάσετε έναν αδερφό, έναν φίλο, έναν γονέα κ.τ.λ.,αλλά να τον αγκαλιάσετε σοβαρά, προκείμενου να συνδεθείτε με τον άλλο, να μεταφέρετε κάτι και όχι ως μία καθαρά μηχανική πράξη. Δύσκολο δεν είναι;

Για να μη φοβηθείτε, δεν θα είναι και τόσο περίπλοκο γενικά να συνδεθείτε με κάποιον στα πλαίσια ενός μαθήματος tango, μιάς και είναι κοινωνικά αποδεκτό.

Με την πάροδο του χρόνου θα δούμε ότι το να συνδεόμαστε με τον άλλον δεν είναι το ίδιο με το να τον αγκαλιάζουμε, και θα εξαρτηθεί από εμάς αν θέλουμε να χορεύουμε συνδεδεμένοι ή αγκαλιάσμένοι. Είναι θέμα γούστου, προσωπικότητας και άλλων παραγόντων.

Στο παραδοσιακό χορευτικό tango ζευγάρι οι ρόλοι των δύο είναι σαφές. Ο άντρας είναι αυτός που διευθύνει το χορό, εκείνος που δίνει το "σήμα" (marca). Η γυναίκα είναι αυτή που ακολουθεί, δημιουργώντας ομορφιά και αισθησιασμό.

Το να ακολουθεί η γυναίκα τον άντρα δεν είναι αποδεκτό από όλους, και ιδιαίτερα από τις γυναίκες, ειδικά όταν οι γυναίκες είναι αρχάριες. Ως λύση σε αυτή τη σχεδόν ‘σεξιστική’ διαμάχη έχει δοθεί με το ότι "η γυναίκα ακολουθεί τον άνδρα εκεί όπου εκείνη επιθυμεί."

Αφήνοντας τις ειρωνείες και τις διαφορές στην άκρη, σκεφτείτε το ως ιδέα στο "να αφεθούμε να μας πάνε". Στο tango η γυναίκα θέλει να αφήνεται να την πάνε και αυτό είναι μια μεγάλη πρόκληση για τον καθένα, είναι περίπλοκο, προκαλεί αντίσταση αλλά ταυτόχρονα είναι και απελευθερωτικό.

Το "αφήνοντας να με πάει" είναι ένα επίτευγμα. Το σώμα και οι αισθήσεις βρίσκονται σε επαγρύπνιση και όχι σε ένταση.

Το να είσαι στην παρούσα στιγμή και να αποδέχεσαι ό,τι έρχεται, το άγνωστο και αβίαστα να ανταποκρίνεσαι σε αυτή την πρόταση του να είσαι το φύλλο που ταλαντεύεται στον άνεμο. Αυτό απαιτεί συναισθηματικό βάθος, απεγκλωβισμό, αποδοχή και αποδέσμευση από την αγωνία. Έχει να κάνει με το πόσο επιτρέπουμε το να δεχόμαστε , με το πόσο αναγνωρίζουμε αυτό που συμβαίνει ( ένα "σήμα" στο τάνγκο είναι ένα "σήμα" κι όχι δύο) και όχι με αυτό που θα επιθυμούσαμε ή με αυτό που υποθέτουμε ότι συμβαίνει, κι αυτό είναι μεγάλο επίτευγμα.

Το να αφήνεις να σε πάνε δεν σημαίνει να είσαι παθητικός, είναι ένας τρόπος του δράσης αρκετά περίπλοκος, αλλά και πολύ χρήσιμος για τη ζωή γενικότερα.

Στην περίπτωση του άνδρα επίσης βλέπουμε τη δυσκολία του χορού αυτού, που περιλαμβάνει την κατασκευή όλων αυτών των "σημάτων" (marca) ,δηλαδή τη διεύθυνση του χορού, δημιουργώντας και αυτοσχεδιάζοντας κάθε στιγμή.

Το να προτείνει κανείς δεν είναι και τόσο δύσκολο.

Το δύσκολο είναι να υπάρχει σαφήνεια στην πρόταση. Ο καβαλιέρος πρέπει να καταφέρει "να γίνει κατανοητός." Αυτό απαιτεί να μην είναι ανήσυχος, να είναι ακριβής, να είναι αποφασιστικός και να πιστεύει στον εαυτό του. Αυτά είναι τα κλειδιά που τον βοηθούν να "γίνει κατανοητός’’. Όπως καλά παρατηρούμε και για τους δύο ρόλους παρουσιάζονται δυσκολίες.

Είναι ενδιαφέρον και επιθυμητό, από τη δική μου άποψη, το να εξασκηθούμε και στους δύο ρόλους. Γνωρίζοντας το πώς να οδηγούμε και το πώς να αφηνόμαστε, βελτιώνει το χορό μας και βοηθάει στη ζωή γενικότερα.

Η σεξουαλική επιθυμία που μετατρέπεται μέσα από αυτόν τον χορό σε αισθησιασμό και η θλίψη ή μελαγχολία που απορέει από μια μόνιμη κατάσταση ανικανοποίητου, είναι οι κεντρικές συνιστώσες του τάνγκο στους στίχους του, τη μουσική του και το χορό του.

Η μόνιμη αίσθηση του ανικανοποίητου είναι το νόμισμα της εποχής μας, από την άφιξη του νεωτερισμού με τη δεύτερη Βιομηχανική Επανάσταση των αρχών του περασμένου αιώνα, η οποία θα άλλαζε την αντίληψη του χρόνου και του χώρου, μέχρι το σήμερα, επιταχύνοντας όλο κάθε φορά και περισσότερο, κάνοντας μας να επιθυμούμε να αποκτήσουμε εκείνο που στην άμεση επόμενη στιγμή θα εγκαταλείψουμε, αναζητώντας και κάτι άλλο.

Το τάνγκο δεν είναι κάτι λυπηρό, ούτε και κάτι «διασκεδαστικό». Είναι μια μείξη από ατελείωτες αισθήσεις , σε πολλές περιπτώσεις άγνωστες, που ήταν εκεί, ελπίζοντας να ξυπνήσουν από τον ύπνο στον οποίο εμείς οι ίδιοι τις στείλαμε κάποια στιγμή της ζωή μας.

Εν κατακλείδι, το τάνγκο είναι δύσκολο.

Όμορφο και καταραμένο.. σαν τον έρωτα.

original post: http://www.infoblancosobrenegro.com/noticias/216-la-opinion-de-un-milonguero-bailar-tango-es-dificil

Painting: "Tango in Winter'' Henryk Fantazos North Carolina 1985-1995