Να χορεύεις έτσι (με βρομιά)

Τι σημαίνει ‘’βρομιά’’ στο χορό; Βρομιά είναι η ζωή στο κάθε βήμα..

‘Ενας χορευτής μπορεί να γυρίζει σαν σβούρα, να τσουλάει στην πίστα σαν μικρή αντιλόπη. Να έχει το ακριβές βάρος, οι οδηγίες του (αυτά που λέμε στο tango marca) να είναι ακριβείς και αλάνθαστες. Μία χορεύτρια μπορεί να σηκώνει τα πόδια της μέχρι το φεγγάρι, να έχει δυνατές και ταυτόχρονα χαριτωμένες κινήσεις, να έχει κομψότητα ώστε το ύφασμα της φούστας ή το παντελόνι της να λάμπει στο κάθε της βήμα... Άλλα παρόλα αυτά, αν δεν υπάρχει βρομιά, αν δεν υπάρχει αίμα.. ο πίνακας που ζωγραφίζουν δεν θα έχει καμία χάρη.

Η ερώτηση είναι η εξής: τί είναι η "βρομιά"; Οι ποιητικές προσεγγίσεις ως απάντηση σε αυτό το ερώτημα μόνο αποτυχημένες μπορούν να είναι. Η βρομιά είναι τοποθετημένη στο κάθε βήμα... στην κάθε ραγισμένη καρδιά, στο κάθε θάνατο ενός φίλου, στην κάθε ευτυχισμένη στιγμή, στην κάθε συνάντηση, στο κάθε αποχωρισμό, στο κάθε φιλί, στην κάθε αγκαλιά, στην κάθε λέξη με τρυφερότητα, στην κάθε λέξη της απόρριψης. Ο χορευτής με "βρομιά" τα βάζει όλα εκεί εκθέτοντας εξ ολοκληρου τον εαυτό του, και εννοείται ότι θα κάνει και τα λάθη του. Και αυτά συνήθως είναι πάρα πολλά. Αλλά στο τέλος γελάει.

Ο χορός του καθενός, πιστεύω, δεν υπάρχει στην τελειότητα αλλά στο λάθος, στον αυτοσχεδιάσμό του βήματος όταν δεν βγαίνει όπως ήταν προσχεδιασμένο. Όταν κάποιος αυτοσχεδιάζει, δεν έχει χρόνο πια για να σκεφτεί, άλλα μόνο για να δρα. Και απέναντι σε αυτήν την καινούρια κατάσταση, μπορεί να παραλύσει, να θυμώσει ή απλά να προσπαθήσει κάτι που δεν είναι προσχεδιασμένο, να ανακαλύψει έναν διαφορετικό δρόμο. Χορεύουμε εκείνο που είμαστε και είμαστε αυτό που χορεύουμε.

Το να χορεύει κάποιος με αυτόν τον τρόπο, πιστέυω, ότι είναι σα να χορεύει συνεχώς ανάμεσα στην ισορροπία και στην ανισορροπία. Σα να αφήνει τον εαυτό του να πέσει για να κάνει μετά ένα πήδημα στον αέρα.. πέφτοντας όμως όχι πάνω στο πάτωμα αλλά στον ουρανό έτσι ώστε μετά να ωθήσει τον εαυτό του προς την γη. Και αυτό το καταφέρνουν δύο, παίζεται σε δύο, σε μία γλώσσα χωρίς λέξεις.

Στο τέλος της ημέρας η τελειότητα στην τεχνική σε κάθε είδος τέχνης από μόνη της, δεν είναι παρά μία αμόλυντη κούκλα πορσελάνης στην οποία τίποτα δεν συμβαίνει, τίποτα δεν αλλάζει με το χρόνο... είναι πάντα λαμπερή, δεν κάνει κανένα λάθος, δεν υποφέρει καθόλου.. άλλα και ούτε γελάει: απλά δεν ζει.

Μετάφραση: Carlos Dall'Asta

Επιμέλεια: Νίκη Καραγέωργου

Original post: http://www.pucheronews.com/bailar-asi-con-mugre/

Painting: "A pair of shoes" - Vincent Van Gogh (1886)